250 ปีต่อมา เราต้องการ Paul Revere อีกครั้ง

(SeaPRwire) –   สองร้อยห้าสิบปีที่แล้ว วันนี้ ช่างเงินชาวอเมริกัน ได้เริ่มขี่ม้าครั้งประวัติศาสตร์ของเขา โดยควบม้าจากบอสตันไปยังเล็กซิงตัน รัฐแมสซาชูเซตส์—ตลอดเส้นทางแจ้งเตือนอาณานิคมและกองกำลังอาสาสมัคร Minutemen เกี่ยวกับการโจมตีที่ใกล้จะเกิดขึ้นต่อประเทศเกิดใหม่ของเราโดยกองทัพอังกฤษ

ปัจจุบันเราพบว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับภัยคุกคามใหม่ แต่ร้ายแรงไม่แพ้กัน ต่อระบอบประชาธิปไตยตามรัฐธรรมนูญของเรา ซึ่งยังคงเป็นหนุ่มแน่นตามมาตรฐานโลก จากฝ่ายบริหารที่กำลังทำลายบรรทัดฐาน กฎหมาย และรัฐธรรมนูญ เพื่อยึดครองและสะสมอำนาจที่ไม่เคยมีมาก่อนในฝ่ายบริหาร

กล่าวอย่างง่ายที่สุด Donald Trump กำลังพยายามที่จะบังคับใช้ระเบียบวาระของเขาด้วยวิธีการใดก็ตามที่เขารู้สึกว่ามีให้เขา รัฐธรรมนูญเป็นเพียงสิ่งที่น่ารำคาญมากกว่ากฎหมาย ปัญหาคือวิธีการที่เขากำลังใช้อยู่—โดยฝ่ายเดียว การใช้อำนาจโดยไม่ตรวจสอบเพื่อกำหนดการจัดสรร ตลอดจน การใช้ แทนที่จะเป็นการออกกฎหมายของรัฐสภา การใช้อำนาจของรัฐบาลเพื่อยุติ การนำ ผู้คนออกจากถนนโดยไม่มีกระบวนการที่เหมาะสม และการวางรากฐานสำหรับ —ละเมิดหลักการพื้นฐานและวัตถุประสงค์ของรัฐธรรมนูญ ซึ่งคือการแบ่งแยกอำนาจ การคุ้มครองเสรีภาพของเราที่สำคัญที่สุด

ลักษณะที่ยุ่งยากของระบบของเราไม่ใช่ข้อบกพร่อง—แต่เป็นคุณสมบัติหลักที่ผู้ร่างรัฐธรรมนูญอาศัย เพื่อปกป้องเสรีภาพของประชาชนของเราจากการละเมิดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ซึ่งมีอยู่ในอำนาจรวมศูนย์ Madison กล่าวไว้อย่างกระชับใน : “การสะสมอำนาจทั้งหมด ทั้งฝ่ายนิติบัญญัติ ฝ่ายบริหาร และฝ่ายตุลาการ ไว้ในมือเดียวกัน… อาจกล่าวได้อย่างถูกต้องว่าเป็นคำจำกัดความของการปกครองแบบเผด็จการ” ต่อมาในบทความเดียวกัน เขาได้กำหนดเดิมพัน: “จะไม่มีเสรีภาพได้หากอำนาจนิติบัญญัติและอำนาจบริหารรวมกันในคนๆ เดียว”

ฉันไม่เชื่อว่ามันเป็นการกล่าวเกินจริงที่จะเปรียบเทียบภัยคุกคามนี้กับสิ่งที่ Paul Revere เผชิญในคืนฤดูใบไม้ผลิในบอสตันเมื่อนานมาแล้ว—เพียงแต่คราวนี้เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องตอบรับการเรียกร้อง

สิ่งนี้เริ่มต้นด้วยการยอมรับว่าความท้าทายในปัจจุบันไม่ควรเป็นประเด็นของพรรครีพับลิกันหรือเดโมแครต หรือเป็นเพียงการเมืองของช่วงเวลานี้ ไม่ นี่คือการป้องกันเสรีภาพของเราที่สำคัญที่สุด: โครงสร้างพื้นฐานของประชาธิปไตย ซึ่งได้รับการออกแบบมาเพื่อป้องกันไม่ให้อำนาจเบ็ดเสร็จอยู่ในมือเดียว ผู้คนสามารถมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับความจำเป็นหรือความน่าปรารถนาของ USAID หรือ Department of Education และการสนทนานั้นควรเกิดขึ้น—แต่ควรเกิดขึ้นในสภาคองเกรส โดยมีข้อมูลจากประธานาธิบดีอย่างแน่นอน แต่การตัดสินใจและความรับผิดชอบขั้นสุดท้ายอยู่ที่สภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา

ซึ่งนำเรามาสู่ช่วงเวลานี้ ฉันเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้คือความท้าทายที่ร้ายแรงที่สุดต่อรัฐธรรมนูญและหลักการพื้นฐานของการตรวจสอบและถ่วงดุลที่ประเทศของเราเคยเผชิญ ปัญหาคือการแย่งชิงอำนาจนิติบัญญัติอย่างมากและกว้างขวางในการแสวงหาเป้าหมายนั้น และหากสภาคองเกรสไม่ดำเนินการ มันจะเป็นการสละอำนาจดังกล่าวที่ร้ายแรงที่สุดโดยสภาคองเกรสใดๆ ในประวัติศาสตร์ของเรา

อีกครั้ง นี่ไม่ใช่ประเด็นของพรรคพวก ผู้ที่สนับสนุนวิธีการที่ไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญเพราะพวกเขาชอบนโยบายควรระลึกถึงกฎพื้นฐานของแรงโน้มถ่วงทางการเมืองในวอชิงตัน: สิ่งที่เกิดขึ้น ย่อมย้อนกลับมา ฉันไม่ต้องการให้ประธานาธิบดีเดโมแครตในอนาคตมีอำนาจที่ทำเนียบขาวแห่งนี้กำลังเอื้อมมือไปถึง ตัวอย่างเช่น และฉันสงสัยว่าเพื่อนร่วมงานพรรครีพับลิกันของฉันก็ไม่ต้องการเช่นกัน

แล้วเราจะทำอย่างไร? เรามีสามช่องทางให้เราใช้เพื่อปกป้องระบบการปกครองของเรา แนวป้องกันหนึ่งคือศาล ซึ่งการใช้อำนาจเกินขอบเขตและการทำผิดกฎหมายกำลังถูกควบคุมบางส่วนในห้องพิจารณาคดีทั่วประเทศ

อีกปราการสำคัญควรเป็นสภาคองเกรส แต่จนถึงขณะนี้ พรรครีพับลิกันส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงการยอมรับปัญหา ปล่อยให้ดำเนินการตามขั้นตอนที่มีความหมายเพื่อแก้ไขปัญหา เป็นเวลาที่เราจะต้องให้คำมั่นสัญญาอีกครั้งต่อคำสาบานที่เราทุกคนทำไว้ว่าจะ “สนับสนุนและปกป้องรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐอเมริกาต่อศัตรูทั้งหมด ทั้งจากต่างประเทศและในประเทศ” (น่าสนใจที่ผู้ร่างรัฐธรรมนูญคาดการณ์ถึงศัตรู ‘ในประเทศ’ และพวกเขารู้สึกว่าการปกป้องรัฐธรรมนูญเป็นหน้าที่อันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของเรา) ฉันกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อปลุกเพื่อนร่วมงานที่ไม่เต็มใจของฉันให้ตระหนักถึงภัยคุกคามนี้ แต่ฉันสามารถใช้ความช่วยเหลือได้ ซึ่งนำฉันไปสู่แนวป้องกันที่สำคัญที่สุด: ประชาชนชาวอเมริกัน

แสดงความคิดเห็นของคุณ แบ่งปันเรื่องราวของคุณ อธิบายความกังวลของคุณกับเพื่อนๆ พูดคุยในที่ชุมนุม—และใช่ ทางออนไลน์—แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสมาชิกสภาคองเกรสของคุณ หากคุณใช้แรงกดดันต่อเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งของคุณมากพอ มันจะทะลุผ่านการเมืองของช่วงเวลานี้ ประชาธิปไตยไม่สามารถเป็นกีฬาสีได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ ความไม่แยแสไม่ใช่ทางเลือก

สองร้อยห้าสิบปีที่แล้ว ชาวอเมริกันถูกกระตุ้นให้ลงมือทำเมื่อมีเสียงเรียกร้อง และพวกเขายืนหยัดอย่างมั่นคงต่อการสูญเสียเสรีภาพของพวกเขา วันนี้ พวกเราประชาชนเผชิญกับภัยคุกคามใหม่ และขึ้นอยู่กับเราที่จะยืนหยัดอีกครั้งเพื่อปกป้องประเทศของเรา