I Can Get It for You Wholesale เป็นละครเวทีระดับใหญ่ ซึ่งเขียนโดย Jerome Weidman มีเพลงและเนื้อเพลงของ Harold Rome. Arthur Laurents ซึ่งเขียนบทละครสําหรับ West Side Story และ Gypsy เป็นผู้กํากับ ผู้ผลิตคือ David Merrick พวกเขาทุกคนเป็นดาราละครเวทีชั้นนํา และฉันคิดว่าไม่น่าจะมีโอกาสให้พวกเขาจ้างฉันเท่าไร
นั่นคือความคิดเชิงลบของฉัน ซึ่งฉันได้รับมาจากแม่ของฉัน เธอเคยบอกฉันว่า “อย่าคิดว่าสิ่งดีๆจะเกิดขึ้น เพราะพระเจ้าอาจจะขโมยมันไป”
ฉันเข้ามาออดิชั่นในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1961 เนื่องจากละครเรื่องนี้เกิดขึ้นในทศวรรษ 1930 ฉันสวมเสื้อคลุมยุค 1930 เพื่อให้อยู่ในบรรยากาศยุคสมัย มันทําด้วยขนสัตว์ชนิดหนึ่งสีนวลนุ่ม ขอบคอและขอบรอบเสื้อถูกตกแต่งด้วยขนสัตว์สีเดียวกัน (นี่คือช่วงเวลาก่อน PETA) ฉันซื้อมันในร้านขายของเก่าด้วยราคา 10 เหรียญ และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเห็น สิ่งที่ทําให้มันพิเศษคือด้านในมีความสวยงามเท่ากับด้านนอก… ไหมฉีกมีลวดลายถาดดอกไม้สีสันสดใสที่ทําด้วยเส้นเชนนิล มีกระเป๋ายูชสีที่ทําด้วยผ้าพับ บางคนต้องรักใคร่มากจริงๆจึงจะยุ่งยากไปทําสิ่งนี้ซึ่งแทบไม่มีใครเห็น ฉันรักแนวคิดนี้ และฉันยังคงมีเสื้อคลุมนี้อยู่ (ไหมฉีกได้สลายไป แต่ลวดลายดอกไม้ยังคงอยู่)
มีเสียงประกาศชื่อฉัน และฉันเดินออกมายืนบนเวทีว่างที่โรงละคร St. James Theatre ขณะยังสวมเสื้อคลุมอยู่ เพื่อให้คนอื่นได้ชื่นชมมันด้วย แต่เจ้าหน้าที่ประกาศชื่อฉันกลับออกเสียงผิด ฉะนั้นฉันจึงต้องแก้ไข ขณะที่ฉันอธิบายเรื่องนี้ ฉันกําลังวางถุงซื้อของลง ฉันเคยพกอาหารบางอย่าง…เป็นต้นว่าเปรตเซลไม่เคี้ยวเกลือ คุกกี้โอเรโอ (แต่ฉันต้องกินออกส่วนขุ่นขาวกลางกลาง) ถั่วอัลมอนด์… เพราะไม่รู้ว่าจะอยากกินอะไรบ้าง ฉันคิดว่าแนวคิดนี้มาจากแม่ของฉัน อาจเป็นส่วนหนึ่งของจิตสํานึกร่วมของชาวยิวยุโรป เพราะถ้ามีการปราบปรามเกิดขึ้น และต้องหนีไปประเทศถัดไปอย่างรวดเร็ว คุณต้องมีอาหารกินบ้างจนถึงประเทศนั้น
ฉันกําบังตามองออกไปยังโรงละครที่มืดมิด แต่ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของใครได้ “ฮัลโห! มีใครอยู่บ้างหรือเปล่า? ท่านอยากให้ฉันทําอะไร?”
มีเสียงตอบกลับ “คุณสามารถร้องเพลงได้หรือ?”
ฉันคิดว่า “ถ้าฉันไม่สามารถร้องเพลงได้ ฉันจะยืนอยู่ที่นี่หรือ?” แต่ฉันตอบว่า “ฉันคิดว่าฉันสามารถร้องเพลงได้ คนอื่นบอกว่าฉันร้องเพลงได้ ท่านอยากให้ฉันร้องเพลงอะไร?”
ไม่มีใครตอบกลับทันท่วงที ฉันจึงพูดว่า “ท่านอยากให้ฉันร้องเพลงสดๆหรือช้าๆ?” ฉันรู้สึกเหมือนคนขายในร้านเดลี ให้สั่งอาหารเร็วขึ้นเถอะ!
มีเสียงตอบว่า “ใดก็ได้ที่คุณชอบ”
“ดีแล้ว ละครเรื่องนี้เป็นละครตลกนะ ฉันจะร้องเพลงตลก”
ฉันถือแผ่นเพลงออกมาจากถุงซื้อของ และเดินไปหน้าเปียโน โดยไม่สังเกตว่าแผ่นเพลงที่